Dekolman Hikâyesi Hakkında Konusu Metni Sabahattin Ali

10.01.2020

Dekolman Hikâyesi ve Sabahattin Ali

Dekolman adlı hikâye, Sabahattin Ali ’nin İsmet İnönü’ye hakaret etmesi suçlaması ile işsiz kaldığı ve öğretmenlikten de atıldığı 1947 yılındaki günlerinde yazmış olduğu bir hikayedir. Hikâye Sabahattin Ali’nin işsi kaldığı günlerde yazılmış ve yazarın 1947 yılında basılan ve basıldıktan sonra da toplatılan Sırça Köşk adlı öykü kitabındaki öykülerden birisi olmaktadır.

Sabahattin Ali, işsiz kaldığında 1945 İstanbul’a gelmiş, bir süre LaTurquıe ve Yeni Dünya Gazetelerinde fıkra yazarlığı yapmış, hapse girmiş çıkmış ve Aziz Nesin ile Marko Paşa adlı dergiyi çıkarmıştı. Marko Paşa adlı mizah dergisi oldukça çok tutulmuş yüz binlere ulaşan tirajları yakalamış, ama birkaç sayı çıktıktan sonra hükümet aleyhine yazılardan ötürü kapatılmıştı. Dergi değişik adlar ile yeniden çıkarılsa da, üzerinde yoğunlaşan baskılar sonrasında basın hayatından da çekilme karar almış, bir ara İzmir’e gitmişti. (Sabahattin Ali Hayatı Öykü ve Romancılığı) İzmir’de geçen günlerinin hatırası olarak Çilli ve Çirkince adlı öykülerinde dile getirmişti.

İzmir’den Ankara’ya gelen yazar bir müddet Anakara’da bir tanıdıklarına ait özel bir hastanede kalmış Dekolman adklı öyküsünü de o günlerini dile getireck şekilde ve oradaki yaşadığı bir anısına binaen kaleme almıştı. “Yine işsiz dolaştığım günlerdeydi. Ankara’da hususi bir hastane sahibi olan bir akrabamın yanında sığıntı gibi yaşıyordum” ( Sabahattin Ali , Sırça Köşk, Dekolman )

Sabahattin Ali’nin Dekolman adındaki anı türündeki öyküsü, adını tıbbi bir terim olan retina yırtılması olarak tarif edilebilecek bir göz hastalığından almaktadır. “ Ciddi bir göz hastalığı olan retina dekolmanı, sağlam retina tabakasının yapışık olduğu göz küresinin iç yüzeyinden ayrılmasıdır. Retinada yırtıklar oluşur ve bu duruma retina yırtılması denir.” (https://www.acibadem.com.tr )

Yazar bu hastanede doktorlar için tıbbı yazılar tercüme ederek hayatını kazanmaya çabalamaktadır. “Evinde yedikten, içtikten, yattıktan ve çamaşırım yıkandıktan sonra, üstelik bir de harçlık isteyemezdim. Ama hiç olmazsa tıraş bıçağı ve ara sıra bir mecmua alacak kadar paraya da ihtiyacım vardı ….kitabın sahifesini böylece kırk sekiz kuruşa Türkçeye çevirmiş olurdum.”

Yazar bu öyküsünde bu hastanedeki doktorlar için Dekolman amaeliyatı ile ilgili bir Almanca yazıyı Türkçeye tercüme edişini, ve bu defa doktorlardan kendince intikam alışını dile getirmiştir. Dekolman adlı öykü yazarın doktorların açgözlü ve paragözlü oluşları konusunu işleyen birkaç hikâyesinden biridir. Nitekim Cankurtaran adlı hikâyesinde birisi ideal diğeri ise paragöz iki doktoru ele almış, paragöz bir doktorun eline düşen bir köylü kızının hem bebeğini hem de kendi hayatını kaybetmesi konusunu işlemiştir. “Böbrek “ adlı hikâyesinde de bu konuyu işlemiş, bu öyküsünde böbrek hastası olan, Niğde nüfus müdürü Avni Akbulut’un böbrek sorunu nedeni ile hastane hastane; doktor doktor gezmesi ve paragöz doktorlardan çok çeken hastaların trajedilerini dile getirmiştir.

DEKOLMAN

Yine işsiz dolaştığım günlerdeydi. Ankara’da hususi bir hastane sahibi olan bir akrabamın yanında sığıntı gibi yaşıyordum. Hastanenin üst katını kaplayan eve çekine çekine girer, bir köşede kitap okumaya uğraşır, evin şımarık çocuklarının beni içerletmeyi hedef tutan hallerini, akrabamın “Siz dejenereler…” diye başlayan nasihatlerini bazen gülümseyerek, bazen dalgın görünerek karşılamaya çalışırdım.

Evinde yedikten, içtikten, yattıktan ve çamaşırım yıkandıktan sonra, üstelik bir de harçlık isteyemezdim. Ama hiç olmazsa tıraş bıçağı ve ara sıra bir mecmua alacak kadar paraya da ihtiyacım vardı. Bunun için hastaneye gelip giden doktorlara, lazım oldukça ufak tefek tercümeler yapıyordum. Bazen, o günlerde bir dış gebelik ameliyatı yapacak olan doktor, bana Kadının Fizyolojisi ve Patolojisi adlı 20 ciltlik Almanca eserden beş on sahifelik bir makale verir, satırı bir kuruştan tercüme ettirirdi. Koskocaman bir lügat büyüklüğündeki kitabın sahifesini böylece kırk sekiz kuruşa Türkçeye çevirmiş olurdum. Bazen da herhangi bir tıp mecmuasındaki yedi sekiz sahifelik makaleyi götürü olarak iki buçuk liraya tercüme ederdim.

Daha o zamanlar vizitelerine beş lira, on lira alan doktorlar, benim, bilmediğim tıp terimlerini bulmak için beş altı lügat karıştırarak üç günde yaptığım bir tercümeye verdikleri bu iki buçuk lirayı bile çok görürler, eksiltmeye çalışırlardı. Ama bir gün onlardan bunun acısını çıkardım. Daha doğrusu kendime göre acısını çıkardım ve bir an olsun onların karşısında kendi zaferimi hissettim. Hayır, öyle de değil, ben bir köşeden onların nasıl küçüldüklerini seyrettim; hâlbuki onlar biraz şaşırmışlar, ama küçüldüklerini yine fark etmemişlerdi. Neyse, biz asıl hikâyeye geçelim.

O sıralarda büyük zatlardan birinin gözleri hastalanmıştı. Ankara’nın çeşitli göz mütehassısları baktılar, İstanbul’dan profesörler geldiler. Bu mühim zatın gözlerinde dekolman dedikleri mühim hastalığın bulunduğunu tespit ettiler. Göz yuvarlağının içinde, sarı noktanın yanlarında bir tabaka çatlamış, yerinden ayrılmış imiş. Pek tehlikeli olduğu söylenen bu hastalığın yakın zamanlara kadar tedavisi mümkün değilmiş. Ancak beş altı sene evvel çok ince bir ameliyatla bu derde deva bulmaya uğraşmışlar, söylendiğine göre, muvaffak da olmuşlar. Bizim memlekette şimdiye kadar hiç yapılmamış olan bu çok ince ve tehlikeli ameliyatı, hele böyle pek mühim bir zatın üzerinde tecrübe etmeyi bizim doktorlardan hiçbiri gözüne kestiremiyordu. Bunun için İstanbul’da bulunan Alman Yahudi’si bir profesörün çağrılması münasip görüldü. Adam, Almanya’da bu ameliyatı birçok kereler yaptığını söyleyerek bu mühim zatı da derdinden kurtarmayı kabul etti.

Bizim mütehassıslar ve profesörler bu yabancı hekimin işi tamamen üzerine aldığına ve bütün mesuliyeti yüklendiğine emin olduktan sonra pek ustalıklı bir şekilde onun aleyhinde bulunmayı da ihmal etmediler. Bizim hastanenin başhekim odasına toplandıkları zaman ara sıra ben de yanlarında bulunuyordum. Hiçbir kararın değişmeyeceğini iyice bildikleri için, çekinmeden söyleniyorlardı:

-Efendim, ne demek? Bu memlekette bu ameliyatı yapacak adam yok mu?-

-Olmaz olur mu, efendim? Türkiye’de dekolman ameliyatı yapılmamış… Olabilir! Ama hepimiz Avrupa’da bulunduğumuz sıralarda müteaddit defalar bu ameliyatı yaptık. Literatürü de günü gününe takip ediyoruz.

-Bu memleket bu aşağılık duygusundan ne zaman kurtulacak bilmem? Gâvur olsun da kim olursa olsun. Hemen baş tacı ederiz.

-Bu profesör iyi gözcüdür. Almanya’dan tanırım. Âlim adamdır. Ama nazariyatçıdır. Bilhassa göz teşrihi marazisi mütehassısıdır. Operasyonları hakkında bir fikrim yok.

-Efendim, ecnebilerin ilmi kıymetlerini inkâr etmek aklımızdan geçmez. Fakat sahalarını hudutlandırmak ve onları her şeyin bilgini saymamak şartıyla. Mesela, falanca (burada başka bir Alman Yahudi’si profesörün ismi söylendi) dünyaca tanınmış bir operatördür. Ama göğüs cerrahisinde, Laparatomi’ye (yani karın açmaya) gelince herif herhangi bir asistanımız kadar muvaffak olamıyor.

-Zannetmem! Bu zat hakikaten her sahada büyük operatördür. Fakat başından geçen o felaket bu adamı mahvetti. Yoksa üstüne operatör gösterilemez. Sauerbruch’la aynı ayardadır. Üstelik de genç.-

-Hangi felaket yahu?-

-Bilmiyor musunuz? Zavallı, umumi harpte, siperde askeri doktormuş. Yanlarına bir mermi düşmüş ve bunlar beş altı arkadaş toprak altında kalmışlar. Ötekilerin hepsi ölmüş, yalnız bunu kurtarabilmişler. O zamandan beri kendisine sık sık krizler geliyor. Mesela, ameliyatın ortasında makasları, bıçakları, pensleri hastanın açık karnına fırlattığı gibi çıkıp gidiyor.-

Ben bu sözleri söyleyen iyi yürekli adamın yüzüne şaşkın şaşkın baktım ve bu çok hünerli profesör operatörün bu krizini öğrendikten sonra bıçağının altına yatacak kahraman hasta bulunabilir mi? diye düşündüm.

Gözleri hasta olan büyük adamın o çok mühim ameliyatından bir gün önce, İstanbul’daki Alman Yahudi’si Profesör Ankara’ya gelmişti. Öğleden sonra Ankara’nın iki üç göz doktoru ile daha evvel İstanbul’dan gelmiş olan iki profesör, hastanenin başhekim odasında konuşuyorlardı:

-Gördün mü kendini beğenmiş herifi? Sabahleyin trenden çıktı, hala gelip bizimle bir konuşmak, istişarelerde bulunmak lüzumunu duymuyor.-

-Onlar gâvur, iki gözüm. Trenden çıkınca otelde bir banyo almadan, nazik vücudunu dinlendirmeden gelir mi hiç?-

-Ondan değil azizim. Bizi adam yerine koymadığı için.

Onlar böyle tatlı tatlı konuşurlarken ben bir köşede oturmuş, Almanca tıp mecmualarını rastgele karıştırıyordum. Haftalık Tıp Gazetesi adlı bir dergide dört buçuk sahife kadar tutan bir yazı dikkatimi çekti. Bu, “Dekolman Ameliyatında Bir İki Yenilik” adlı bir makale idi. Şöyle bir dikkatlice okumaya başladım. Anlayabildiğime göre, birtakım teknik şeylerden, ameliyat şeklinde yapılması gereken bazı değişikliklerden bahsediyor, mesela: “ Göze önce falan noktadan değil de, filan noktadan girmeli. Falanca tabakayı kaldırmak için şu numaralı pensi değil de, bu numaralı pensi kullanmalı “ diyordu.

Dergiyi elime alıp gülümseyerek doktorlara yaklaştım:

-Bakın beyler- dedim. Burda bir makale var, belki sizi alakadar eder.

Hemen mecmuayı elimden aldılar, başlarını bir araya toplayıp yazıyı söktürmeye çalıştılar. Üçer beşer aylık seyahatleri sırasında öğrendikleri Almanca ile bu yazıyı anlayamadılarsa da, mahiyeti hakkında bir fikir edinmiş ve ehemmiyetine hükmetmiş olacaklar ki, içlerinden biri bana dönüp:

-Haydi, bu akşama kadar şunu bize tercüme et! dedi.

-Çalışırım, ama iki yüz liranızı alırım.-

Bu çeşit yazıların en kabadayısını bana haydi haydi beş liraya çevirtmeye alışmış olan bir doktor, şaka mı ediyorum diye yüzüme baktı. Ciddi olduğumu anlayınca:

-Budala mısın be!-dedi.

-Hakkın var, şimdiye kadar çok budalalık ettim. Müsaade buyurun da böyle sıkışık olduğunuz bir zamanda acısını çıkarayım.

Sonra pazarlığı kızıştırmak ister gibi, mecmuayı elime alıp onlara makaleden bazı parçalar okudum. Üstünkörü manalarını söyledim, “Yarın ameliyata gireceksiniz, bunları bilmeniz herhalde faydalı olur! “ dedim. Benimle bu mesele üzerinde daha fazla konuşmaya lüzum bile görmeden tekrar dördü beşi birden yazının üstüne eğildiler. Birbirlerine yardım ede ede okuyup bir şeyler anlamaya çalıştılar. Fakat ben o hain tebessümümle, her çıkardıkları mananın yanlış ve ters olduğunu kendilerine izah edince, tekrar pazarlığa giriştiler. Hastane sahibi olan akrabamın da doktorlardan yana müdahalesi sonunda, bu makaleyi yüz lira mukabilinde akşama kadar tercüme etmeye razı oldum. Elli lirasını peşin aldım, yukarı kattaki odama çıktığım gibi, işe koyuldum.

Her zaman olduğu gibi, beş altı lügat yardımı ile, çok kere tıp terimlerinin önce Fransızcasını, sonra Türkçesini araya araya, gece saat ona doğru tercümeyi bitirdim. Doktorlar salonda bezik oynuyorlardı. Yanlarına gidince merakla makalenin tercümesini dinlemeye başladılar. Bazı kelime ve tabirleri, doktorluk dili üzere tashih ettiler. Sonra hep bir araya toplanıp cümle cümle okumaya ve aralarında münakaşaya koyuldular.

Makalenin sahiden ehemmiyetli olduğu konuşmalarından anlaşılıyordu. Hatta birisi:

-Yahu bu yazıyı profesöre de verelim de, yarın bir halt karıştırmasın! Dedi.

Fakat iri burnu alt dudağına kadar uzayan kara yağız bir profesör, boğuk sesi ile:

-Ne münasebet yahu!-dedi. Koskoca profesör bunları bilmez olur mu? Bilmesi lazım. Yarın hünerini göstersin de görelim bakalım.-

Ötekiler anlayışlı gözlerle birbirlerine baktılar. Biraz daha konuştuktan sonra dağıldılar.

Ertesi sabah yine başhekimin odasında toplanmışlardı. Bu sefer Yahudi profesör de aralarındaydı. Kısa boylu, zayıf, ürkek bakışlı bir adamdı. Her hareketinde, hatta ağzını her açışında, etrafını darıltmaktan korkan bir hali vardı. Herhangi bir asistan kendisine herhangi manasız bir şey soracak olsa bile, yüzüne tatlı bir ifade vermeye çalışarak ona dönüyor, adeta yalvarır hissini veren bir sesle ve ellerini mahçup mahçup ovuşturarak uzun uzun konuşuyordu.

Ameliyat öğleden sonra yapılacaktı. Bütün konuşmaların mevzuu dekolman hastalığının incelikleri ve ameliyatın güçlüğü üzerindeydi. Doktorun kıt Türkçesi ve bizim doktorların daha kıt Almanca ve Fransızcaları benim tercüman olarak sık sık söze karışmamı gerektiriyordu. Uzun burunlu kara yağız profesör, artık sırası geldiğine hükmetmiş olacak ki, o dik ve boğuk sesi ile:

-Eee, Herr Professor- dedi, sol göze müdahale edeceğimize göre, hangi nahiyeden gireceksiniz?

Ondan sonra bir garip münakaşadır başladı; bizim doktorlar dün akşam okuyup ezberledikleri makaleye dayanarak keskin sualler soruyorlardı. Yahudi profesör ise şimdiye kadar dekolman ameliyatında tutulmuş olan klasik yolu anlatıyor, fakat her defasında bizim doktorların yine o makaleden edinilmiş itirazları ile karşılaşıyordu.

Kim bilir ne yaman korkular atlattıktan sonra, evini barkını bırakıp buraya sığınmış ve hala içinde o korkunun izlerini taşıdığı belli olan zavallı adam, o minimini, ihtiyar vücudundan umulmaz bir çeviklikle etrafındakilerin birinden öbürüne dönüyor, “ Aman darılmayın, nasıl münasip görürseniz öyle cevap vereyim” demek isteyen, fakat bu kadar fazlası insanı yadırgatan bir nezaketle herkesi cevaplandırmaya çalışıyordu. Bizim doktorlardan biri: “Nasıl olur doktor? O tabakayı o pensle tutmanın şu mahsurları vardır, falan numara pens daha doğru olmaz mı?” dediği zaman ihtiyar profesör hızlı hızlı başını sallayarak: “Evet, evet, çok doğru!” diye tasdik ediyordu.

Fakat bu şekildeki konuşma ilerledikçe adamın şaşkınlığı artıp canı sıkılacağına yüzüne memnun bir tebessümün yayılmakta olduğu gözümden kaçmadı; bizimkilerin on, on beş saat önce edindikleri ilme dayanarak adamı böyle sıkıştırmaya başlamaları canımı sıktığı için bir kenara çekilmiştim, merakla yine yanlarına sokuldum. Alman profesör şimdi etrafındakilerin itirazlarını apaçık bir memnunlukla tasdik ediyordu. Nihayet bir aralık elini, kendisini en insafsızca siygaya çeken şişman, mavi gözlü, genç yaşta saçları dökülmüş bir doktorun omzuna koyarak:

-Ah, dekolman ameliyatında bu neticelere varmış olmanızdan ne kadar sevinç duyduğumu tasavvur edemezsiniz. Çok zor olduğunu herkesin tasdik ettiği bu tehlikeli ameliyatta şimdiye kadar takip edilen usuller maalesef her zaman muvaffakiyete götürmüyordu. Yeni şekiller bulunması lazımdı. Çok doğru, çok doğru dedi. Sonra sesini alçaltıp gözünü etrafındakilerin üzerinde teker teker gezdirerek:

-İşte görüyorsunuz ki, bir mesele üzerinde ciddi olarak çalışılınca aynı doğru neticelere varılıyor. Ben de uzun tecrübelerden sonra dekolman ameliyatında birtakım değişiklikler yapılması gerektiği neticesine vardım. Hatta bugünkü ameliyatta tamamen bu yoldan yürüyeceğim.

Bizim doktorlar gözlerinde zafer pırıltıları ile dünya çapında şöhreti olan bu sözde bilginin prensipsizliğine şaşmış gibi, birbirlerinin yüzüne bakarken, o, aynı ürkek, çekingen hali ile ve daha yavaş bir sesle ilave etti:

-Ben bütün bunları son çıkan Haftalık Tıp Gazetesi’nde yazdım. Fakat biliyorsunuz, Yahudi olduğumuz için imzamızı koyamıyoruz! dedi.

(Sabahattin Ali, 1947)

Hakkımızı Yedirmeyiz

Cankurtaran

Çirkince

Bir Aşk Masalı